Łożyska stożkowe posiadają stożkowe bieżnie pierścienia wewnętrznego i zewnętrznego, między którymi umieszczone są wałeczki stożkowe. Linie rzutowania wszystkich powierzchni stożkowych przecinają się w jednym punkcie osi łożyska. Konstrukcja łożysk stożkowych sprawia, że nadają się one szczególnie do przenoszenia obciążeń złożonych (promieniowych i osiowych). Zdolność przenoszenia obciążeń osiowych przez łożyska jest w dużym stopniu zależna od kąta działania α, im większy kąt α, tym większa obciążalność osiowa. Ta wielkość kątowa określana jest za pomocą współczynnika obliczeniowego e; im większa wartość e, tym większy kąt działania i tym większa zdolność łożyska do przenoszenia obciążeń osiowych.
Łożyska stożkowe są zwykle rozłączne, tzn. podzespół wewnętrzny, tworzony przez pierścień wewnętrzny i koszyk z wałeczkami, może być montowany niezależnie od podzespołu zewnętrznego (pierścienia zewnętrznego).
Łożyska stożkowe mają logarytmiczny profil styku, zapewniający optymalny rozkład naprężeń w miejscach styku wałeczek/bieżnia. Specjalna konstrukcja powierzchni ślizgowych na obrzeżu prowadzącym pierścienia wewnętrznego i powierzchni czołowych wałeczków (po stronie większej średnicy) w znaczącym stopniu ułatwia tworzenie filmu smarowego w miejscach styku końca wałeczka z obrzeżem. Korzyściami wynikającymi z takiego rozwiązania są większa niezawodność pracy i mniejsza wrażliwość na niewspółosiowość.

Produkowane są w wielu wersjach i wielkościach, aby dostosować je do różnorodnych zastosowań. Łożyska te można podzielić na następujące grupy:

łożyska stożkowe jednorzędowe	łożyska stożkowe jednorzędowe dopasowane w zespole	łożyska stożkowe dwurzędowe	łożyska stożkowe czterorzędowe